Μάθημα συμπερίληψης η παρουσίαση του παραμυθιού που έγραψε ο Κωνσταντίνος Μπορμπουδάκης

Ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας για τα Δικαιώματα των Ανθρώπων με Αναπηρίες στις 3 Δεκεμβρίου, παρουσιάστηκε στην κατάμεστη από κόσμο δημοτική αίθουσα της οδού Ανδρόγεω το παραμύθι που έγραψε ο Κωνσταντίνος Μπορμπουδάκης με τίτλο «Τίκι το αργό αυτοκινητάκι».

Κι αν ο Κωνσταντίνος ήταν απλά ένας συγγραφέας θα μπορούσε να πει κανείς μπράβο για την όμορφη προσπάθεια του, όμως πρόκειται για έναν 26χρονο νέο στο φάσμα του αυτισμού που μαζί με την οικογένεια του ανέβηκε ένα Γολγοθά και τώρα ζει τη δική του Ανάσταση έχοντας κάνει τη διαφορετικότητα του και την ίδια την πορεία της ζωής του ένα ισχυρό μήνυμα συμπερίληψης.

Το παραμύθι που έγραψε είναι μια αλληγορική ιστορία νευρο-διαφορετικότητας που μας μαθαίνει πολλά για την φιλία και το ρόλο που αυτή μπορεί να παίξει ώστε άτομα που διαφέρουν να μην απομονώνονται αλλά αντίθετα να αναπτύσσονται και να ανθίζουν στον περίγυρο τους.

Όμως και η παρουσίαση του ίδιου του βιβλίου δίδαξε σε εκείνους που βρέθηκαν στην εκδήλωση πολλά για το σπουδαίο ρόλο που μπορεί να παίξει μια οικογένεια σε παιδιά σαν τον Κωνσταντίνο.

Στην έναρξη της παρουσίασης η φιλόλογος Νίκη Πρωτογεράκη τόνισε πως το παραμύθι που έγραψε ο Κωνσταντίνος είναι ένα ταξίδι στον κόσμο της φαντασίας όπου τα παιγνίδια του λούνα παρκ δείχνουν την ψυχή τους μόνο στα παιδιά. Είναι αυτά που μας θυμίζουν πως η φιλία δεν έχει όρια και ο ίδιος ο Κωνσταντίνος που έγραψε την ιστορία είναι ένας ενήλικας που δεν έχει χάσει την καρδιά παιδιού και βλέπει τον κόσμο με αθωότητα, σημείωσε.

Η παρουσίαση της έκδοσης, είπε η κ. Πρωτογεράκη, έγινε σε μια μέρα συμβολική που στέλνει το μήνυμα ότι όλοι έχουμε ανάγκη από κατανόηση, αγάπη, από φίλους που μένουν πάντα δίπλα μας.

Η μητέρα του Κωνσταντίνου, Ελένη Μαυρομανωλάκη, εμφανώς συγκινημένη από την τεράστια ανταπόκριση του κόσμου στην εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου του παιδιού της, ευχαρίστησε έναν έναν ονομαστικά όλους όσοι βοήθησαν και στάθηκαν δίπλα στο γιο της κι όλη την οικογένεια.

Ευχαρίστησε τον Αντιπεριφερειάρχη Ηρακλείου Νίκο Συριγωνάκη και την Περιφέρεια που αγκάλιασαν την όλη προσπάθεια και στήριξαν οικονομικά την έκδοση του παραμυθιού. Ευχαρίστησε τις δασκάλες του γιού της στο Δημοτικό Σχολείο και ειδικά την Μαρία Αγγελάκη που κατάφερε να κάνει τον Κωνσταντίνο να γίνει αποδεκτός στην τάξη του αλλά και τη συμμαθήτρια του, την Αλίκη, που κάθισε δίπλα του όλα αυτά τα χρόνια στο θρανίο και του προσέφερε μεγάλη βοήθεια.

Τα χρόνια του Δημοτικού Σχολείου, δεν ήταν εύκολα για ένα παιδί με αυτισμό (ο Κωνσταντίνος διαγνώσθηκε τεσσάρων ετών με αυτό το πρόβλημα) προσπάθησε όμως όλη η οικογένεια να τον βοηθήσει, και μέσα από πολλές δραστηριότητες εξωσχολικές βρήκε πράγματα που τον γεμίζουν και τον εντάσσουν στο κοινωνικό σύνολο ως πλήρως αποδεκτό μέλος του.

Ο Κωνσταντίνος είχε την τύχη όλα αυτά τα χρόνια να αποκτήσει καλούς φίλους, αυτό που λέμε κολλητούς, μεταξύ αυτών και ο Χρήστος που ήταν κοντά του πάντα σε όλες τις εξωσχολικές δράσεις του.

Κι όταν τα δύσκολα χρόνια του Δημοτικού πέρασαν ήλθε το Γυμνάσιο όπου, παρότι αρχικά δεν υπήρχε τμήμα ένταξης, κύλησαν πολύ πιο εύκολα γιατί και οι καθηγητές του στο Καπετανάκειο έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον και υπομονή.Όπως είπε η μητέρα του, όταν κάποια στιγμή δημιουργήθηκε τμήμα ένταξης στη β γυμνασίου ο Κωνσταντίνος δήλωσε πως δεν του αρέσει που τον έπαιρναν μακριά από τους συμμαθητές του, ήθελε τη συμπερίληψη και τη διεκδικούσε.

Ακολούθως, στο Λύκειο, μπήκε στη θεατρική ομάδα του σχολείου, και τότε κυριολεκτικά ο Κωνσταντίνος μεταμορφώθηκε. Παρατηρώντας τον κανείς διακρίνει εξάλλου μια έμφυτη θεατρικότητα σε κάθε κίνηση και φράση του.

Όμως τα σχολικά χρόνια τελείωσαν και τότε, ανέφερε η μητέρα του, μπήκε στη ζωή τους το τεράστιο δίλημμα και τώρα τι κάνουμε; Στις θεατρικές ομάδες, όπου απευθύνθηκαν τους έκλεισαν πόρτες μέχρι που η Έφη Δράκου, η οποία είχε ξεκινήσει ένα θεατρικό έργο, όχι μόνο τον δέχθηκε αλλά επινόησε ένα ρόλο για να συμμετέχει και ο Κωνσταντίνος στην παράσταση και να κάνει έτσι το όνειρο του πραγματικότητα.

Μετά ξεκίνησε, μέσω του Αθλητικού Σωματείου Α.με.Α "ΤΑΛΩΣ" να αθλείται ενώ την περίοδο της καραντίνας μπήκε στη ζωή του και το ραδιόφωνο, το Family Radio, στο οποίο σήμερα είναι επίσημος συνεργάτης.

Όλα αυτά όμως, εξήγησε η μητέρα του Κωνσταντίνου, δεν θα είχαν συμβεί αν το παιδί δεν είχε το αταλάντευτο στήριγμα της οικογένειας. Αυτή, σε περιπτώσεις όπως του Κωνσταντίνου, δέχεται το πρώτο σοκ κι αν αντέξει όλα βαίνουν καλώς γι' αυτό και ευχαρίστησε θερμά, το σύζυγο της Μανώλη, τους άλλους δυο γιούς τους Γιάννη και Νικήτα, παπούδες και γιαγιάδες, θείους και ξαδέλφια που στάθηκαν κοντά τους. Και φυσικά, δακρυσμένη, ευχαρίστησε τον Κωνσταντίνο που την κάνει κάθε μέρα καλύτερο άνθρωπο.

Ο ψυχολόγος Θανάσης Αράπογλου τόνισε από τη μεριά του πως το παραμύθι του Κωνσταντίνου είναι μια σύγχρονη ιστορία που δεν φοβάται να προσεγγίσει ζητήματα διαφορετικότητας μέσα από τους ήρωες του. Είναι μια αλληγορική ιστορία που μας δείχνει πως δεν χρειάζεται να αλλάξουμε εμείς αλλά να βρίσκουμε ανθρώπους να μας αποδέχονται όπως είμαστε.

Η Αγγελική Μπαλτατζή, από την ομάδα HER-autism, ανέφερε τέλος πως δεν υπάρχουν κουτάκια να βάζουμε τον κάθε άνθρωπο, πρέπει να βλέπουμε πως όλοι είμαστε ίσοι και ταυτόχρονα διαφορετικοί. Το φάσμα του αυτισμού, πρόσθεσε, το βιώνει ο κάθε άνθρωπος που διαγιγνώσκεται με αυτό διαφορετικά. Όμως όταν γνωρίσουμε αυτά τα άτομα, επέμεινε, θα καταλάβουμε πως είναι τα πιο αληθινά που έχουμε συναντήσει στη ζωή μας γιατί τα πάντα σε αυτά είναι αφιλτράριστα και χωρίς προσωπείο.

Ο Νίκος Συριγωνάκης, σε σύντομο χαιρετισμό του, δεν έκρυψε τα συναισθήματα χαράς, ικανοποίησης, συγκίνησης και υπερηφάνιας που του γέννησε αυτή η εκδήλωση. Το παραμύθι του Κωνσταντίνου, είπε, είναι γεμάτο αγάπη, φαντασία και ευαισθησία και ο ίδιος ο συγγραφέας μας δείχνει πως κάθε παιδί έχει τη δική του μοναδική φωνή και τρόπο έκφρασης.

Σε όλη τη διάρκεια της παρουσίασης ο Κωνσταντίνος ήταν ενθουσιασμένος. Παίρνοντας στα χέρια του το μικρόφωνο τραγούδησε υπέροχα, με τη Μαρία Τσικαλάκη να τον συνοδεύει στο πιάνο, και καταχειροκροτήθηκε. Με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωφραφισμένο στο προσωπο του ευχαρίστησε όλους που τον τίμησαν και κυρίως την οικογένεια του και τους φίλους του που τον υποστηρίζουν.

Ευχαρίστησε το φίλο του το Χρήστο, που όπως είπε ήταν σωστός οδηγός στη ζωή του αλλά και τους φίλους του στο Καπετανάκειο που ήταν σαν το πλήρωμα του Οδυσσέα για εκείνον. Η φιλία, όπως απέδειξε και μέσα από το παραμύθι που έγραψε, είναι βασική παράμετρος στη ζωή του γιατί θέλει να μοιράζεται σκέψεις και συναισθήματα και επιδιώκει να αντιμετωπίζεται όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας του

(Φωτογραφίες Ευάγγελος Σταυρακάκης)