Ο ναός της Παναγίας στο Αμπελάκι Ρεθύμνου-Σημείο αναφοράς και βαθιάς πίστης των κατοίκων (Φωτο)

Σημείο αναφοράς και αδιαπραγμάτευτης πίστης αποτελεί για τον οικισμό Αμπελάκι, στην ενδοχώρα του Ρεθύμνου, η εκκλησία της Κοιμήσεως της Παναγίας.

Κτισμένος στο κομμάτι εκείνο του χωριού που έχει παρελθόν από τη Βενετοκρατία ο μικρός μονόχωρος και καμαροσκεπής ναός έχει πολλές ιστορίες να διηγηθεί γιατί από παλιά μέχρι και σήμερα οι άνθρωποι που έζησαν και ζουν στο Αμπελάκι νιώθουν πως η Παναγία τους ακούει και τους βοηθά σε κάθε δυσκολία.

Γυναίκες που ήθελαν να αποκτήσουν παιδιά, νέοι άνδρες που έφευγαν για τον πόλεμο, πρώτα στην Παναγία έστρεφαν το βλέμμα κι έκαναν την προσευχή τους κι εκείνη τους άκουγε κι ανταποκρινόταν στη βαθιά πίστη τους.

Γυναίκες στο χωριό μας διηγήθηκαν ιστορίες είτε άλλων γυναικών είτε δικές τους για δυσκολίες στην απόκτηση παιδιών που ξεπεράστηκαν γιατί, όπως μας είπαν, μεσολάβησε η Παναγία τους.

Ηλικιωμένη κάτοικος θυμήθηκε πως τα πρώτα χρόνια του γάμου της, νεαρή κοπέλα τότε, δυσκολευόταν να αποκτήσει παιδί. Πήγε λοιπόν στην Παναγία, προσευχήθηκε με όση δύναμη ψυχής είχε και μετά κατάπιε ένα φυτιλάκι από το καντήλι της. Πίστεψε πως δεν θα αργήσει να γίνει το θαύμα και πράγματι έγινε αφού έμεινε γρήγορα έγκυος και μάλιστα όχι μια φορά αλλά πέντε!.

Πρόσφατα μας είπαν πως απόκτησε ένα υγιέστατο κοριτσάκι άλλη μια γυναίκα, τουλάχιστον 47 ετών από το χωριό, που ενώ είχε παντρευτεί σε μικρότερη ηλικία παιδί δεν μπορούσε να κάνει κι είχε εναποθέσει όλες τις ελπίδες της στην Παναγία.

Μια διαφορετική ιστορία είχε δημοσιεύσει στα "Ρεθεμνιώτικα Νέα" ο Κυριάκος Καραγιώργης για την εκκλησία της Παναγίας και το πώς η Παρθένος άνοιγε την αγκαλιά της και προστάτευε τους νέους του χωριού.

Σύμφωνα με την περιγραφή του, βασισμένη σε προφορικές μαρτυρίες παλιών κατοίκων, όταν έγινε η εισβολή των Ιταλών στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1940, επιστρατεύτηκαν οι άνδρες του χωριού του να πάνε να πολεμήσουν στα βουνά της Ηπείρου.

Πριν φύγουν για το μέτωπο έγινε δέηση από τον ιερέα του οικισμού μπροστά στην εικόνα της Παναγίας με γραπτή αναφορά όλων των ονομάτων των ανδρών που θα πήγαιναν στα ελληνοαλβανικά σύνορα.

Φεύγοντας όμως από το Αμπελάκι για να πάνε να παρουσιαστούν συνάντησαν στην περιοχή Λίβαδος ένα συγχωριανό τους, που ήταν παντρεμένος στον Ασώματο, ο οποίος πήγαινε επίσης να πολεμήσει.

Όταν τον είδαν του είπαν πως είχαν ξεχάσει, τους είχε διαφύγει, το να μνημονεύσουν κι εκείνον στη δέηση τους προς την Παναγία.

Με τη λήξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου, τον Απρίλιο του 1941, και την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα, όλοι οι στρατιώτες που είχαν φύγει από το Αμπελάκι επέστρεψαν σώοι εκτός από αυτόν που δυστυχώς είχαν λησμονήσει να συμπεριλάβουν στη δέηση.

Και πράγματι μπαίνοντας μέσα στην εκκλησία της Παναγίας μπορεί να δει κανείς αριστερά στον τοίχο την παλαιότερη εικόνα της Παναγίας, έργο του αγιογράφου Εμμανουήλ Διγενάκη, του 1852, και κάτω απ αυτήν ένα ιδιαίτερο τάμα με τις μορφές στρατιωτών και στην κάτω πλευρά του χαραγμένα τα μικρά τους ονόματα.

Το τάμα φέρει τη χρονολογία 1941, (μετά την επιστροφή δηλαδή των στρατιωτών από το μέτωπο) τη μορφή ενός δικέφαλου αετού και τη φράση «εν τούτο νίκα». Περιλαμβάνει δε τα εξής 31 ονόματά:

Κλέων, Γεώργιος, Εμμανουήλ, Ιωάννης, Αντώνιος, Γαβριήλ, Μιχαήλ, Ιωάννης, Γεώργιος, Σπυρίδων, Βασίλης, Αθανάσιος, Θεόδωρος, Εμμανουήλ, Παντελής, Βασίλης, Μάρκος, Ελευθέριος, Αντώνης, Ανδρέας, Νικόλαος, Στυλιανός,, Γεώργιος, Βασίλης, Μιχαήλ, Χαράλαμπος, Ιωάννης, Παναγιώτης, Αργύριος, Ανδρέας, Ιωσήφ.

Ο μοναδικός που δεν αναφέρεται στο τάμα, σύμφωνα με τον κ. Καραγιώργη, ήταν κάποιος Λεντζάκης, ο συγχωριανός τους που σκοτώθηκε στα ελληνοαλβανικά σύνορα.