Τι παιγνίδια έπαιζαν τα παιδιά στην Κρήτη κατά την αρχαιότητα;

Η ανάγκη ένα παιδί να παίξει με αντικείμενα που μπορούν να του κινήσουν το ενδιαφέρον και να το κρατήσουν απασχολημένο και χαρούμενο δεν είναι σύγχρονη αλλά υπήρχε από την αρχαιότητα. Ο Πλάτωνας είχε γράψει: «Μετὰ παιδιᾶς τε καὶ ἡδονῆς μανθάνειν», δηλαδή μέσα από την ευχαρίστηση του παιχνιδιού μαθαίνουν.

Τότε, ευτυχώς, δεν είχαν κινητά τηλέφωνα και play stations για να αποβλακώνουν τα παιδιά, ούτε είχε ανακαλυφθεί το πλαστικό το οποίο κυριαρχεί στις μέρες μας ως πρώτη ύλη για παιδικά παιγνίδια.

Στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Αγίου Νικολάου συναντάμε κάποια από τα ελάχιστα παιγνίδια που διασώθηκαν από την αρχαιότητα και τα οποία είχαν εντοπιστεί κυρίως σε παιδικούς τάφους.

Δεν έχουμε πολλά διασωσμένα παιγνίδια κυρίως λόγω του ότι τα κατασκεύαζαν με φθαρτά υλικά όπως ξύλο, ύφασμα και δέρμα. Είχαμε ωστόσο και κάποια πήλινα, τα οποία  διατηρήθηκαν και μας δίνουν μια εικόνα.

Όπως λοιπόν διαβάζουμε στη σχετική ενημερωτική πινακίδα του Μουσείου, στην αρχαιότητα υπήρχε μεγάλη ποικιλία παιγνιδιών τόσο για τα παιδιά όσο και για τους ενήλικες.

Στα παιδικά παιγνίδια συμπεριλαμβάνονται πήλινα αλογάκια με ρόδες ή άμαξες, πλαγγόνες δηλαδή κούκλες, κάποιες εκ των οποίων με κινητά άκρα, πήλινα ειδώλια ζώων, μικρογραφίες επίπλων και σκευών, στρόβιλοι δηλαδή σβούρες, βώλοι από πηλό αλλά και αστράγαλοι δηλαδή κότσια ζώων.

Στην πλειοψηφία τους όλα αυτά είναι παιγνίδια που παίζουν ακόμα και σήμερα τα παιδιά μιμούμενα κινήσεις και δραστηριότητες των μεγάλων. Ποιο κορίτσι δεν έχει παίξει με τα λεγόμενα κουζινικά κάνοντας πως μαγειρεύει και με κούκλες που ντύνει και χτενίζει και ποιο αγόρι δεν έχει παίξει με αμαξάκι και αλογάκια;

Τόσο τα παιδιά όσο και οι ενήλικες έπαιζαν επίσης επιτραπέζια παιγνίδια με πεσσούς, δηλαδή πιόνια και άβακα (πήλινη ή ξύλινη πλάκα). Σε υπαίθριο χώρο χάρασσαν τις γραμμές του παιγνιδιού στο έδαφος ή σε λίθινες επιφάνειες και χρησιμοποιώντας τα παραπάνω αντικείμενα έπαιζαν.