Δρακόνα Κεραμειών Χανίων: Ένα χωριό πνιγμένο στο πράσινο

Μέσα στο πράσινο η Δρακόνα Κεραμειών 

 Χωμένη μέσα στο πράσινο η Δρακόνα Κεραμειών Χανίων είναι ένα χωριό που δεν θα βρεις στον τουριστικό χάρτη της Κρήτης.

Της Ελένης Βασιλάκη

Με 50-60 κατοίκους, τους χειμερινούς μήνες παρότι η απόσταση του από την πόλη των Χανίων είναι μικρότερη των 25 χιλιομέτρων, προσπαθεί να επιβιώσει και να συνεχίσει να υπάρχει βασιζόμενο στην γεωργία, κτηνοτροφία και μελισσοκομία.

Χαρακτηριστικός κούμος έξω από το χωριό 

Ισχυρό χαρτί του και οι ταβέρνες που λειτουργούν εκεί προσφέροντας χανιώτικες παραδοσιακές γεύσεις μ' εκείνη μάλιστα του Ντουνιά να είναι από τις πλέον διάσημες στην Κρήτη για την ποιότητα των φαγητών της αλλά και για τον τρόπο μαγειρέματος τους, χωρίς χρήση ηλεκτρικού.

Ο 70χρονος πρώην πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου του χωριού και εκκλησιαστικός επίτροπος, Γιώργος Χαλιβελάκης, μας είπε πως τ’ όνομα της η Δρακόνα ίσως να το πήρε από μια μεγάλη πέτρα που βρίσκεται στην πλαγιά του βουνού, απέναντι από την πλατεία.

Ο Άγιος Γεώργιος, τον επισκεφθήκαμε την επόμενη ημέρα της γιορτής του Μελιού

Η πέτρα αυτή είναι τόσο σκληρή που την ονομάζουν δρακονόπετρα. Ο θρύλος λέει πως οι Σαραντάπηχοι πετούσαν πέτρες για να δουν ποια θα φτάσει πιο μακριά όμως ένας απ αυτούς, ισχνός και κακομοίρης, δεν έβαλε δύναμη στο πέταγμα της κι έτσι την προσγείωσε πολύ κοντά, στο σημείο όπου σήμερα βρίσκεται η δρακονόπετρα της Δρακόνας.

Οι πέτρες αυτές, μια και η περίφημη μεγάλη δρακονόπετρα που περιγράψαμε παραπάνω δεν είναι η μοναδική στο χωριό, είναι πολύ σκληρές και δε σπάνε με τίποτα.

Το ξυλόγλυπτο τέμπλο του Αγίου Γεωργίου 

Από τη Δρακόνα ξεκινά παλιό μονοπάτι που φθάνει ως τα Σφακιά με τα βουνά που περιβάλλουν το χωριό, σύμφωνα με τον κ Χαλιβελάκη, να διατηρούν σε πολύ καλή κατάσταση το πράσινο και γενικότερα τη βλάστηση τους γιατί έχουν λιγοστά κοπάδια κι έτσι δεν έχουν κάνει ζημιά στις μαδάρες τους.

Ο ίδιος θυμάται παλιά να πηγαίνουν με το άλογο ή και με τα πόδια στα Χανιά για να πουλήσουν κυπαρισσάκια, τα οποία έκοβαν το Δεκέμβρη, και πήγαιναν στην πόλη να τα διαθέσουν ως χριστουγεννιάτικα δέντρα.

Το χαρακτηριστικό πιατάκι, που μαρτυρά την παλαιότητα του ναού του Αγίου Γεωργίου 

Σήμερα όσοι έχουν απομείνει στη Δρακόνα ασχολούνται με την κτηνοτροφία, τις ελιές, τα αμπέλια και τις μέλισσες τους.

Το χωριό παράγει μέχρι και 200 τόνους λάδι από ελιά τσουνάτη και λιανολιές, που φυτεύτηκαν μετά τη δεκαετία του 1970. Δυστυχώς επειδή το μάζεμα της ελιάς από την αρκετά ψηλότερη σε σχέση με τις λιανολιές τσουνάτη είναι δύσκολο και τα καλλιεργητικά έξοδα τους περισσότερα, πολλοί σήμερα ξεριζώνουν τις τελευταίες.

Όμως ο κ Γιώργος, που είναι έμπειρος αγρότης, μας εξηγεί πως αυτό είναι τεράστιο λάθος γιατί η τσουνάτη έχει πολλαπλάσια απόδοση σε λάδι.

Ακόμα η Δρακόνα παράγει εκλεκτό μέλι και θεωρείται ένα από τα πρώτα χωριά της περιοχής στην μελισσοκομία, με παραγωγή τουλάχιστον 30 τόνων ετησίως. Μέλι από θυμάρι, μαλοτήρα και ματζουράνα, μέλι από τοπικά άνθη αλλά και ερεικόμελο παράγονται εδώ, αν και το τελευταίο διαρκώς φθίνει σε ποσότητα καθώς σταδιακά εξαφανίζονται οι ερείκοι. Φημισμένη είναι και η γιορτή μελιού της Δρακόνας, όπου ανάμεσα στα πολλά καλούδια του τραπεζιού ξεχωρίζει το μέλι σε κάθε του εκδοχή.

Παντού στα γύρω βουνά και λόφους υπάρχουν αναβαθμίδες που μαρτυρούν καλλιέργεια από πολύ παλιά

Η περιοχή αυτή διαθέτει επίσης αρκετά σπήλαια με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση της Γρε σπηλιάς, όπου οι ντόπιοι κρύβονταν στη διάρκεια του πολέμου. Μια ακόμα σπηλιά, με το ίδιο όνομα, βρίσκεται στη Μαδάρα σε μεγάλο υψόμετρο ενώ ο νερόσπηλιος, που είναι πιο κοντά στο χωριό, όπως μαρτυρά και το όνομα του έχει μέσα νερό.

Ο κ Γιώργος θυμάται πως σ'αυτό το σπήλαιο υπήρχε μια φυσική σκάφη όπου έτρεχε το νερό και οι παλιοί συγχωριανοί του όταν θέριζαν έπιναν από εκεί για να ξεδιψάσουν.

Τη νύχτα στα ορεινά της Δρακώνας

Σε λόφο απέναντι από τη Δρακόνα μπορεί να βρει, εξάλλου, κανείς τα ερείπια πύργου των Τούρκων.

Στο κέντρο του χωριού δεσπόζει ο ναός του Αγίου Γεωργίου. Παλιά ήταν νεκροταφειακός και μάλιστα επειδή οι τάφοι τότε δεν κατασκευάζονταν με τσιμέντο, η μυρωδιά από την αποσύνθεση των νεκρών γέμιζε την περιοχή.

 

Ντουνιάς: Η πιο διάσημη ταβέρνα όπου όλα μαγειρεύονται χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα

Κάπου γύρω στο 1975 το νεκροταφείο γκρεμίστηκε και τότε διαπίστωσαν πως ταφές γίνονταν σε αυτό από πάρα πολύ παλιά καθώς βρήκαν τάφους δίπατους, ομαδικούς, με 14 κρανία επάνω και 7 κάτω.

Ο ναός του Αγίου Γεωργίου ανακαινίστηκε το 1833, όπως αναφέρεται σε χάραγμα στην είσοδο του. Στο εσωτερικό του δεσπόζει ένα όμορφο επίχρυσο ξυλόγλυπτο τέμπλο.

  (ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ αυστηρά η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική του περιεχομένου του παρόντος σε οποιοδήποτε ιστότοπο, χωρίς προηγούμενη άδεια της κατόχου του Ελένης Βασιλάκη, Νόμος 4481/2017 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα)