Το σπήλαιο της Φανερωμένης ή Κουκούλα πάνω από το Αβδού-Δυσπρόσιτο αλλά εντυπωσιακό

Δεν εντοπίζεται εύκολα κι ευτυχώς γιατί η καταστροφή του θα ήταν πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που βλέπει κανείς σήμερα στο εσωτερικό του.

Της Ελένης Βασιλάκη

Ο λόγος για το σπήλαιο της Φανερωμένης ή Κουκούλα, πάνω από το Αβδού.

Όπως περιγράφειο Paul Faure στο βιβλίο του "Ιερά Σπήλαια  της Κρήτης", η είσοδος του βρίσκεται στη βόρεια πλαγιά του βουνού Λουλουδάκι, 770 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, σημείο που για να φτάσει κανείς πρέπει να σκαρφαλώσει έναν ιδιαίτερα δύσβατο ανήφορο, ανάμεσα στις κροκάλες της κοίτης ενός χειμάρρου.

Όποιος καταφέρει όμως να φτάσει ως εκεί αποζημιώνεται και από τη διαδρομή, μέσα από ένα υπέροχο δάσος, όσο και από αυτό που βλέπει στο εσωτερικό του σπηλαίου.

 Το όνομα του "Φανερωμένη" σχετίζεται μ’ ένα από τα προσωνύμια της Παναγίας, προστάτιδας του Αβδού. Εξάλλου και η περιοχή όπου βρίσκεται το σπήλαιο ανήκε κάποτε στο ομώνυμο μοναστήρι.

Η είσοδος του σπηλαίου, καθώς είναι προσανατολισμένη νοτιοδυτικά, μοιάζει να ατενίζει τη μεγάλη αρχαία μητρόπολη της Λύκτου τα ερείπια της οποίας διακρίνονται σε απόσταση περίπου 5 χιλιομέτρων.

Η εικόνα, με το που πατάει κανείς το πόδι του στο εσωτερικό του σπηλαίου, εντυπωσιάζει με τους πολλούς στύλους και σταλαγμίτες στο αριστερό τοίχωμα και το δάσος από βελόνες πάνω σ' ένα είδος ασβεστολιθικού τύμβου στα δεξιά.

Αν παρατηρήσει κανείς αυτό το σημείο θα δει πως δύο σχηματισμοί που μοιάζουν με V, και βρίσκονται δίπλα ο ένας στον άλλο, παραπέμπουν σε διπλά κέρατα.

Το μήκος του σπηλαίου προσεγγίζει τα 50 μέτρα και κατάληξη του είναι μια υγρή και σχετικά χαμηλή αίθουσα. Στο βάθος της ένας σταλαγμίτης μοιάζει με μια γυναίκα που κάθεται .

Παρά το γεγονός πως το μέγεθος του σπηλαίου δεν είναι τεράστιο οι σχηματισμοί του και τα χρώματα τους είναι πανέμορφα κάνοντας τον επισκέπτη να φαντάζεται και να δημιουργεί μορφές στο μυαλό του κοιτάζοντας τα.

Το σπήλαιο της Φανερωμένης φιλοξενεί αρκετά τρωγλόβια είδη και μάλιστα δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κάποιος πως ορισμένα, που έκλεισαν τον κύκλο της ζωής τους, έχουν αρχίσει να μετασχηματίζονται σε απολιθώματα.

Δυστυχώς και σε αυτό το σπήλαιο η σύγχρονη ανθρώπινη παρουσία δεν έχει λειτουργήσει με το δέοντα σεβασμό. 

Σπασμένοι σταλακτίτες, χαραγμένα ονόματα πάνω στα τοιχώματα και λαθρανασκαφές συνθέτουν το σκηνικό που μαρτυρά πως- σε αντίθεση με τους ανθρώπους που έζησαν κατά την αρχαιότητα αλλά και προϊστορικά-οι σύγχρονοι απόγονοι τους, που δεν χρησιμοποιούν τα σπήλαια ως χώρους λατρείας και κατοικίας, δεν τα προσέχουν και δεν τα σέβονται διόλου

  (ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ αυστηρά η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική του περιεχομένου του παρόντος σε οποιοδήποτε ιστότοπο, χωρίς προηγούμενη άδεια της κατόχου του Ελένης Βασιλάκη, Νόμος 4481/2017 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα)