Τα κάλαντα του Λαζάρου: Η παράδοση που ζωντανεύει σε όλη την Κρήτη προαναγγέλοντας την Ανάσταση

Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Αλαγνίου δεν ξεχνά τα έθιμα μας και τραγουδά κάθε χρόνο τα κάλαντα του Λαζάρου

Τα κάλαντα του Λαζάρου για πολλά χρόνια παρέμεναν ξεχασμένα σε αρκετές περιοχές της Κρήτης. Ωστόσο είναι παρήγορο που τελευταία όλο και περισσότεροι Σύλλογοι, σχολεία, αλλά και μεμονωμένα παιδιά παίρνουν την πρωτοβουλία και γυρνώντας από σπίτι σε σπίτι τα τραγουδούν προαναγγέλοντας την Ανάσταση.

Το Σάββατο του Λαζάρου είναι από τις μεγάλες γιορτές της Ορθόδοξης Εκκλησίας και το πρώτο σκαλοπάτι που μας οδηγεί στη Μεγάλη Εβδομάδα και στο άγιο Πάσχα, γι αυτό και η ημέρα τιμάται ανάλογα.

Στην Κρήτη και κυρίως στα χωριά, τα κάλαντα συνοδεύονται πάντα από ένα ξύλινο σταυρό που έχει στολιστεί με λουλούδια.Ένα παιδί κρατά το σταυρό και τα υπόλοιπα τραγουδούν τα κάλαντα ενώ σ ένα καλάθι συνήθιζαν, παλιά, να μαζεύουν αυγά. Σήμερα βέβαια κυρίως δίδονται, για το καλό, χρήματα.

Τα κρητικά κάλαντα του Λαζάρου είναι τα παρακάτω:

«Σήμερον έρχεται ο Χριστός,

ο επουράνιος Θεός

εν τη πόλει Βιθανία

Μάρθα κλαίει και η Μαρία

Λάζαρο τον αδερφό του

τον γλυκό και καρδιακό τους

Τον μοιρολογούν και λέουν

τον μοιρολογούν και κλαίουν

τρεις ημέρες τον θρηνούσαν

και τον εμοιρολογούσαν

Την ημέρα την τετάρτη

κίνησε ο Χριστός για να `ρθει

και εβγήκεν η Μαρία

έξω από τη Βιθανία

και εμπρός το γόνυ κλει

και τους πόδας Του φιλεί.

Αν εδώ ήσουν, Χριστέ μου,

δεν θ’ απέθνησκε ο αδερφός μου

Πλήν και τώρα `γω πιστεύω

και καλότατα ηξεύρω

ότι δύνασ’ αν θελήσεις

και νεκρούς να αναστήσεις !

Τον τάφο να μου δείξετε

και `γω τον ανασταίνω

Τραπέζι να `τοιμάσετε

κι εγώ θε να πηγαίνω

Και παρευθύς επήγαν

και τον τάφο του εδείξαν.

Επήγαν και του έδειξαν

τον τάφο του Λαζάρου

τους είπε και εκύλησαν

τον λίθο που `χε απάνου

Τότε ο Χριστός δακρύζει

και τον Άδη φοβερίζει:

Αδη, Τάρταρε και Χάρο,

Λάζαρο θα σου τον πάρω

Δεύρω έξω Λάζαρέ μου

φίλε και αγαπητέ μου

Παρευθύς από τον Άδη

ως εξαίσιο σημάδι

Λάζαρος απελυτρώθη

ανεστήθη κι εσηκώθη

Λάζαρος σαβανωμένος

και με το κερί ζωσμένος

Εκεί Μάρθα και Μαρία

εκεί κι όλη η Βηθανία

Μαθητές και Αποστόλοι

τότε ευρεθήκαν όλοι

Δόξα το Θεώ φωνάζουν

και το Λάζαρο ξετάζουν

Πες μας Λάζαρε, τι είδες

εις τον Άδη όπου πήγες ;

Είδα φόβους, είδα τρόμους

είδα βάσανα και πόνους.

Δώστε μου λίγο νεράκι

να ξεπλύνω το φαρμάκι

της καρδιάς και των χειλέων

και μη με ρωτάτε πλέον

Του χρόνου πάλι γιορτάσωμε

με υγεία να σας βρούμε

στον οίκο σας χαρούμενοι

τον Λάζαρο να πούμε

Σε τούτο τ’ αρχοντόσπιτο

πέτρα να μη ραϊσει

κι ο νοικοκύρης του σπιτιού

Χρόνια Πολλά να ζήσει...»