Προσκυνούμε το Ντάνο και αγνοούμε το Ζήση...η κατάντια μιας χώρας που επιλέγει λάθος πρότυπα

Αν ρωτήσει κανείς σήμερα έναν έφηβο ποιος είναι ο Ντάνος είναι πολύ πιθανόν όχι μόνο να ξέρει περί τίνος πρόκειται αλλά να σου αραδιάσει όλο το βιογραφικό του. Αν τον ίδιο νέο τον ρωτήσεις ποιος ήταν ο Ιωάννης Δ. Ζήσης είναι με μαθηματική ακρίβεια βέβαιο πως η απάντηση του θα είναι «δε γνωρίζω», άντε το πολύ να σου πει ποδοσφαιριστής. 

Και γιατί άραγε ένας νέος Έλληνας σήμερα να γνωρίζει ποιος ήταν ο Ιωάννης Ζήσης και γενικότερα ποίοι ήταν όλοι εκείνοι που με αυτοθυσία αγωνίστηκαν ώστε σήμερα αυτός ο ρημαδιασμένος τρόπος να στήνεται σε ουρές για να πάρει ένα αυτόγραφο από το Ντάνο, το Σπαλιάρα και όλα αυτά τα κατασκευασμένα από το μιντιακό σύστημα πρότυπα που μας πασάρουν, με τις ευλογίες που φίλου του Ερντογάν, Ατζούν Ιλίτζαλι;

Δε λέω χρειάζεται και η χαλάρωση, χρειάζεται και το να ξεφεύγει το μυαλό από τις σχολικές υποχρεώσεις, όμως πως μπορούν να διαμορφωθούν ολοκληρωμένες προσωπικότητες όταν τα παιδιά βλέπουν τη γνώση της ελληνικής ιστορίας ως καταναγκασμό αλλά το πόσες γκόμενες είχε ο Σπαλιάρας στη ζωή του ως ευχαρίστηση;

Η εικόνα όλων εκείνων που επιδίδονται σε εκδηλώσεις λατρείας προς τo πρόσωπo της κάθε τηλεπερσόνας, που περιφέρεται ανά την Ελλάδα κάνοντας αρπαχτές, είναι τραγική και γίνεται ακόμα τραγικότερη όταν αναλογίζεσαι αν θα μπορούσαν τα ίδια αυτά άτομα, που κάνουν ουρές για το Ντάνο, να αγωνιστούν, να βγουν στους δρόμους, να διαδηλώσουν, να απεργήσουν, να χτυπήσουν το χέρι στο τραπέζι και να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους. Γιατί κι εδώ η απάντηση είναι αρνητική, ποιος να τρέχει τώρα σε διαδηλώσεις και γιατί να διεκδικήσει για το πουλημένο σύστημα;

Το σύστημα ήταν ανέκαθεν πουλημένο και υποκινούμενο από συμφέροντα στον τόπο μας όμως αυτό δεν εμπόδισε, κατά το παρελθόν, άτομα σαν τον Ιωάννη Ζήση, από το να δώσουν αγώνα μέχρις εσχάτων με αντάλλαγμα τη λήθη από τις σημερινές γενιές των Ελλήνων.

Βέβαια, για να αποδώσουμε τα του καίσαρος τω καίσαρι, γι αυτήν την κατάσταση ευθύνη έχει και το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα που με τη μονολιθικότητα και την παπαγαλία, που καλλιεργεί, αποτυγχάνει παταγωδώς στο να καλλιεργήσει στα παιδιά τη φιλομάθεια και την ανάγκη να ανατρέξουν από μόνα τους σε εξωσχολικά βιβλία για να συμπληρώσουν τις γνώσεις τους.

Πολλές πληροφορίες, αποσπασματικές συνήθως, διαστρεβλωμένες συχνά και χωρίς ουσία προσφέρονται στους έφηβους κάνοντας τους να αποστρέφονται την αληθινή γνώση, αυτή που θα τους κάνει να νιώσουν υπερηφάνεια για το παρελθόν τους, που θα τους κάνει να κατανοήσουν ιστορικά λάθη, που στοίχησαν στην Ελλάδα πολύ αίμα και οδήγησαν σε απόγνωση . Κυρίως όμως αποστρέφονται τη γνώση αυτή που  θα τους κάνει να θελήσουν να φτιάξουν ένα καλύτερο κοινωνικό και πολιτικό σύστημα για τους ίδιους και τις επόμενες γενιές, που θα τους βάλει σε τροχιά σκέψης κι όχι στη μάντρα μαζί με άλλα «πρόβατα».

Και μια που μίλησα πριν για τον Ιωάννη Ζήση, μια ηρωική πραγματικά μορφή της ελληνικής ιστορίας, που αρκεστήκαμε να τον τιμήσουμε κάνοντας χρήση του ονόματος του σε στρατόπεδο της Αλεξανδρούπολης ,αξίζει να διαβάσετε παρακάτω τι ήταν και τι έκανε.

Την άνοιξη του 1941 οι Γερμανοί βομβάρδιζαν την ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη. Τα ελληνικά οχυρά προέβαλαν σθεναρή αντίσταση, αλλά μετά από τις συνεχόμενες επιθέσεις, άρχιζαν να αποδυναμώνονται. 

Ο έφεδρος υποστράτηγος Ιωάννης Ζήσης ηγούνταν της ταξιαρχίας του Έβρου, που κρατούσε τα οχυρά του Εχίνου ως τη Νυμφαία της Ροδόπης. Είχε εντολές να αντισταθεί όσο περισσότερο άντεχαν οι δυνάμεις που διοικούσε και όταν πια θα εξασθενούσαν, θα οργάνωνε σταδιακή υποχώρηση τριών ταγμάτων.

Το πρώτο θα κατευθυνόταν προς Αλεξανδρούπολη και από εκεί για Σαμοθράκη. Το δεύτερο και το τρίτο τάγμα θα κατέληγαν στον Έβρο και θα στρατοπέδευαν σε τουρκικό έδαφος, ύστερα από συμφωνία με τις τουρκικές αρχές. Πίσω στο οχυρό της Νυμφαίας δεν θα έμενε κανείς, παρά μόνο μία μικρή φρουρά, η οποία θα έδινε μάχη μέχρι την τελευταία στιγμή.

Οι μετακινήσεις του δεύτερου και τρίτου τάγματος κυλούσαν ομαλά. Πέρασαν τον Έβρο και μπήκαν στην Τουρκία. Οι τουρκικές δυνάμεις απαίτησαν οι Έλληνες να αφοπλιστούν, αν και σύμφωνα με τη συνθήκη δεν είχαν αυτή την υποχρέωση. Το πρώτο τάγμα δεν κατάφερε να φτάσει μέχρι τη Σαμοθράκη και αναγκάστηκε να συμπτυχθεί με τα άλλα δύο στον Έβρο. 

Η αλλαγή πορείας χάλασε τα σχέδια του Ιωάννη Ζήση, ο οποίος σκόπευε να χρησιμοποιήσει το πρώτο τάγμα για ανταρτοπόλεμο εναντίον των Γερμανών.

 Οι ελληνικές δυνάμεις στρατοπέδευσαν κοντά στο χωριό Ύψαλα, μερικά χιλιόμετρα απ’ τα σύνορα. Όλοι είχαν αφοπλιστεί και ο επικεφαλής Ζήσης θεωρούσε τον εαυτό του υπεύθυνο για την άσχημη εξέλιξη των γεγονότων, έφερε βαρέως τον αφοπλισμό από τους Τούρκους.

 Στις 7 Απριλίου αποσύρθηκε στη σκηνή του και στις 2.30 το μεσημέρι, αφού ζήτησε να μείνει μόνος, αυτοκτόνησε με το περίστροφό του. Η ιστορία του Ζήση έμεινε για πολλά χρόνια άγνωστη, αν και ήταν ίσως ο μοναδικός αξιωματικός που έκανε «χαρακίρι», επειδή θεώρησε ότι απέτυχε στο στόχο του.

(Τα στοιχεία για τον Ιωάννη Ζήση αντλήθηκαν από τη Μηχανή του Χρόνου )