Δεσμά ποδιών Κρητικών φυλακών του 19ου αιώνα...τι ιστορίες να σέρνουν;

Αλήθεια πόσες ιστορίες να κρύβουν πίσω τους αυτά τα δεσμά φυλακών; Πόσο πόνο και φρίκη έχουν αγκαλιάσει μαζί με τα πόδια κρατουμένων στην Κρήτη, κάπου στις αρχές του 19^ου αιώνα, οπότε και προσδιορίζεται η χρήση τους;

Τις αλυσίδες αυτές, δύο ζευγάρια εκ των οποίων το ένα εύχρηστο, τις  βρήκα στο παλαιοπωλείο του Βαγγέλη Κρασαγάκη, επί της οδού Αγίου Τίτου στο Ηράκλειο, και με εντυπωσίασαν όχι μόνο λόγω της παλαιότητας τους αλλά και επειδή αναλογίστηκα πόσο βάρβαρο μέσο σωφρονισμού ήταν, καθώς δεν άφηναν περιθώριο στον κρατούμενο να πάει πάνω από μισό μέτρο από το σημείο όπου τον κρατούσαν δεμένο.

Σίγουρα με αυτές έχουν δεθεί και αθώοι, που κατηγορήθηκαν άδικα, αλλά και πραγματικοί εγκληματίες και με τους δύο όμως να νιώθουν πως αυτές οι αλυσίδες τους σέρνουν μαζί τους στην κόλαση του εγκλεισμού, σε σκοτεινά και γεμάτα υγρασία μπουντρούμια, μακριά από τον κόσμο και μακριά από την αίσθηση πως εξακολουθούν κι εκείνοι να είναι άνθρωποι.

 Δυστυχώς η ιστορία μας διαχρονικά έχει να επιδείξει ένα αναποτελεσματικό και άνευ νοήματος σύστημα σωφρονισμού που, άλλοτε με τη βία κι άλλοτε με την απραξία, αποτυγχάνει ως προς τη στόχευση του. 

Οι κρατούμενοι είτε με δεσμά, όπως αυτά των φωτογραφιών, είτε χωρίς δεσμά καταλήγουν, όταν αποφυλακίζονται, μόνιμα αλυσοδεμένοι με τις πράξεις που τους οδήγησαν στη φυλακή, χωρίς να έχουν αποβάλει την παραβατική συμπεριφορά τους, ενισχύοντας την μάλιστα στις περισσότερες περιπτώσεις.  
     

Και μπορεί τα δεσμά αυτά, με τις βαριές και κοντές αλυσίδες, να καταργήθηκαν και να έχουν γίνει αντικείμενο πώλησης στο παλαιοπωλείο όμως οι αλυσίδες που κρατούν ακόμα τους φυλακισμένους μακριά από τον ουσιαστικό σωφρονισμό δυστυχώς ζούν και βασιλεύουν.Ενίοτε μάλιστα γίνονται βρόγχος στο λαιμό και της κοινωνίας μας, που αποτυγχάνει να ενσωματώσει στους κόλπους της εκείνους που τυγχάνει να μετανιώσουν ειλικρινά για τις πράξεις τους και θέλουν να αλλάξουν τη ζωή τους.